Özel Haber:Hicran SÜNGÜ
-“Kadın isteyecek, hedefini koyacak, yolunu bulacak ve o yoldan yürümeye başlayacak. Bu yol bazen sıkıntılı, zorlu olabilir. Bazen düşebilirsiniz de. Ayaklarınız da kanayabilir ama o yoldan dönmeden ilerlersek kesinlikle başarıya ulaşılacaktır.”
Bugün 8 Mart Dünya Kadınlar Günü. Ülkemizde ilk kez 1921 yılında “Emekçi Kadınlar Günü” olarak kutlanmaya başlandı. Bu gün herkes için başka anlamlar içerse de ortak paydada kadını ve varlığının önemini hatırlatıyor.
Biz de bugün, Emekçi Kadınlar dendiğinde Babaeski’de akla gelen Cafe Kavera’nın güzel işletmecisi Serpil Düzkaya’yı sayfalarımıza taşımak istedik.
Serpil Düzkaya, yaşadığı onca sıkıntıya rağmen ayakları üzerinde durabilmiş, hayatın güzel bir kesiminde kendisine yer açabilmiş hatta kızlarını okutarak geleceklerini bile hazırlamaya çalışan bir patron, bir anne ve bir KADIN.
Şimdi çoğu hemcinsine örnek olabilecek nitelikte olan Serpil Düzkaya’yı ve hayatını daha yakından tanıyalım.
Serpil Hanım 1974 yılında Ordu’nun Kabataş ilçesinde doğdu. Evleninceye kadar burada yaşayan Düzkaya, 1992 yılında evlenerek İstanbul’a yerleşti. İstanbul’da çeşitli işlerde çalışan Serpil Düzkaya’yı bu işler tatmin etmedi. Çünkü kendi yeteneklerinin ve yapabileceklerinin farkındaydı. Bu arada şu anda biri 24, diğeri 20 yaşında olan iki kız çocuğu dünyaya getirdi. Kızlarından büyük olan Eskişehir Anadolu Üniversitesinde Çalışma Ekonomisi Bölümü son sınıf öğrencisi. Küçük olan ise İstanbul Müjdat Gezen Sanat Merkezinde eğitim görüyor, konservatuara hazırlanıyor.
Serpil Hanım bundan 4 yıl önce eşinden boşandı ve artık onun için hayatında yepyeni bir sayfa açıldı. Hem maddi hem de manevi olarak büyük bir sarsıntı yaşayan Serpil Düzkaya, hayatının hiçbir döneminde pes etmeyi düşünmedi.
İlk olarak boşanmadan önce eşiyle birlikte işlettikleri erkek giyim mağazasını kapatmak zorunda kaldı. Ama hayatını da idame ettirecek yeni bir işe başlaması gerekiyordu. Aklında her zaman hayalini kurduğu kafe açmak vardı. Ancak maddi olarak buna hiç hazır değildi. Bundan sonrasını Serpil Düzkaya şöyle anlatıyor; “maddi olarak çok sıkıntılar yaşadım. Pes etmeyi düşünmedim ama neyi nasıl yapacağımı da bilmiyordum. İşte bu zamanlarda karşısıma çok iyi insanlar çıktı ve bana bu süreçte en başından beri inanarak yardımcı oldular. Çok çok kısıtlı bir bütçeyle işte bu kafemi açtım. Gördüğünüz hemen hemen her şeyi borçla yaptım. 3 yıldır bu kafeyi işletiyorum ve çok şükür borçlarımı ödedim. Aynı zamanda ve benim için en önemlisi de bu arada tek başıma kızlarımı da okutup ihtiyaçlarını karşılayabildim.
Ben sadece işime ve kızlarıma odaklı yaşayan bir insanım. Tüm müşterilerim benim için çok önemli. Müşterilerimle artık bir aile gibiyiz. Onların varlığı ile kafem de varlığını sürdürüyor. Böyle bir yer açmak benim hayalimdi. Çok istediğim bir şeydi. İleriki zamanlarda İstanbul’a kafemin bir şubesini açmayı planlıyorum. Ama hangi semte bilmiyorum.
İşime her gün aynı heyecan ve istekle geliyorum. Bir tatilim, ya da iş saatim yok. Burada gördüğünüz poğaça, kısır, börek, pasta ya da pizza gibi çoğu şeyi kendim yapıyorum ve müşterilerime sunuyorum. Onları çok önemsiyorum ve onlar için daha neler yapabilirim diye düşünüyorum. Tabii ki benden isteklerini ve eleştirirlini de her zaman dikkate alıyorum. Babaeski’yi çok seviyorum. Babaeskilileri de çok seviyorum. Geldiğim ilk günden beri her zaman yanımda oldular ve desteklerini hissettirdiler.
Beni hayatımda en çok mutlu eden şey kendi ayaklarımın üzerinde durarak kızlarımın geleceğini hazırlayabilmek. Ve kızlarıma da kendi ayakları üzerinde durabilen bir anne olarak örnek olmak. Bir kadının bir şeyler başarıyor olması beni çok mutlu ediyor. Çünkü bir kadın yaparsa öğrettikleri de yapar, toplum da yapar.
Kadın isteyecek, hedefini koyacak, yolunu bulacak ve o yoldan yürümeye başlayacak. Bu yol bazen sıkıntılı, zorlu olabilir. Bazen düşebilirsiniz de. Ayaklarınız da kanayabilir ama o yoldan dönmeden ilerlersek başarıya kesinlikle ulaşılacaktır. O yol hayatın kendisidir. Kadın da hayattır. Ben inandım ve hayalimin peşinden gittim. Çok emek verdim. Başardım. Allah da niyetimin karşılığını verdi diye düşünüyorum.
